Herfst in mij

Het is herfst in mij.

Reizend doorheen de landschappen van mijn binnenwereld kom ik heuvels en dalen tegen. Het pad is niet verlicht. Het is donker maar mijn geest wordt wakker. Innerlijke helderheid verschijnt want er is geen projectie meer mogelijk.

Terugkerend naar de kern verwelkom ik angsten. Ik rouw om oude delen van mezelf die niet langer dienen en ik besef dat een boom ook niet gehecht is aan zijn bladeren. De boom toont me dat loslaten vanzelf gebeurt omdat die weet dat het goed is en er niets wezenlijk verloren gaat.

De herfst vraagt me of ik bereid ben te sterven zodat het ware leven in mij kan herrijzen. Het toont me de kleuren van transformatie en de vergankelijkheid van vorm. De wind blaast alle ruis weg tot er enkel nog stilte is.

Het is een herinnering aan de onsterfelijkheid van onze essentie.