Het geheim van de aarde

Verdwaald in het bos lag een meisje onder een boom te huilen. Het meisje had geen kleren aan. Ze was naakt, net zoals de boom ook kaal was. De wind fluisterde haar stil toe om recht te staan maar ze had geen energie en bleef liggen op de koude aarde. Ze geloofde niet meer in beterschap.

Terwijl ze innig verder huilde, voelde ze plots haar lichaam warmer worden, alsof er een deken van zachtheid om haar werd gewenteld. Het meisje opende haar tranende ogen. Een grote beer keek naar haar en zij hoorde een stem die haar uitnodigde om mee te komen. Als vanzelf ging ze recht staan, alsof plots een grotere kracht haar leidde.

Ze liep de beer achterna. Ze gingen rustig vooruit. Er was geen haast. Het meisje voelde bij elke voetstap meer vertrouwen.

Toen hield de beer halt. Ze stonden samen aan een ingang, een opening in de aarde. De beer keek uitnodigend naar het meisje en ging dan binnen. Ondanks de angst, niet wetende wat er achter deze ingang schuil ging, volgde ze de beer.

Ook al was het donker daarbinnen, het meisje wist precies hoe en naar waar ze moest gaan. Ze kende haar plek en nestelde zich in de aarde, die nu warm voelde en vruchtbaar rook. Ze was in een koesterend en veilig berenhol terecht gekomen en zij besefte dat zij deze plek eigenlijk al lang kende.

Plots voelde het meisje een grote druk op haar lichaam. Een enorme zwaartekracht duwde haar tegen de aarde. De beer was op het meisje gaan liggen en omhulde haar volledig. Het meisje wist zich over te geven en in plaats van dat ze verpletterd werd, voelde zij zich één worden met de aarde onder haar. Het gevoel van druk veranderde in een gevoel van oneindige ruimte. Vanuit de vredige stilte hoorde ze een gegrom, dat van diep in de aarde kwam. Toen herinnerde het meisje zich terug wie ze was.

Wanneer het meisje haar ogen opende, lag zij opnieuw onder de boom. Deze keer droeg ze een prachtig wit gewaad en had ze bloemen in haar haar. De boom stond vol hemels ruikende bloesems. Ze kon voelen hoe ze diep in haar buik nog steeds toegang had tot het berenhol. Vanuit haar lichaam straalde een licht, een licht waar de beer haar naar toe had geleid. Ze was herboren. Zij was geen meisje meer, maar een vrouw nu, die het geheim van de aarde kende.